سخن ز آسمان ها فرود آمده ست

بر اقلیم جان ها فرود آمده ست

بود تابش ماه و مهر از سخن

بود گردش نه سپهر از سخن

سخن مایهٔ سحر و افسو بود

به تخصیص وقتی که موزون بود

زدم عمری از بی مثالان مثل

سرودم به وصف غزالان غزل

نمودم ره راست عشاق را

ز آوازه پر کردم آفاق را

به قصد قصاید شدم تیزگام

برآمد به نظم معمام نام

ز بی چارگی ها درین چارسوی

به قول رباعی شدم چاره جوی

کنون کرده ام پشت همت قوی

دهم مثنوی را لباس نوی

کهن مثنوی های پیران کار

که مانده ست از آن رفتگان یادگار،

اگرچه روان بخش و جان پرورست

در اشعار نو لذت دیگرست

دل نونیازان کوی امید

خط سبز خواهد نه موی سفید

دریغا که بگذشت عمر شریف

به جمع قوافی و فکر ردیف

کند قافیه تنگ بر من نفس

از آن چون ردیف ام فتد کار پس

نیاید برون حرفی از خامه ام

که نبود سیه رویی نامه ام